Inne nazwy kiły to syfilis lub lues. Jest przewlekłą chorobą o różnorodnych objawach, poczynając od zmian na skórze i błonach śluzowych w okresie wczesnym, po infekcję układu nerwowego i układu krążenia w okresie późnym.

Czynniki wywołujące

Krętki blade, bakterie które wywołują kiłę, znajdują się w wydzielinie ze zmian chorobowych występujących we wczesnym okresie choroby. Są one wrażliwe na czynniki zewnętrzne i poza organizmem szybko giną.

2 do 4 tygodni.

Zakażenie

Krętki wnikają do organizmu w czasie stosunku seksualnego przez drobne uszkodzenia naskórka lub błon śluzowych. Zakażenia poza płciowe zdarzyć się mogą zupełnie wyjątkowo. Chora matka może przenieść zakażenie na płód.

I okres kiły
W miejscu, w którym krętki blade wniknęły do organizmu, a więc najczęściej na narządach płciowych, po upływie około 3 tygodni powstaje tzw. zmiana pierwotna mająca postać niewielkiego, niebolesnego owrzodzenia, a węzły chłonne pachwinowe ulegają powiększeniu. Wydzielina ze zmiany pierwotnej jest bardzo zakaźna, zawiera bowiem liczne krętki blade. Przy braku leczenia, zmiana goi się po kilku tygodniach, jednak choroba rozwija się nadal.

II okres kiły
Po 8-10 tygodniach od zakażenia na tułowiu i kończynach występuje uogólniona wysypka w postaci drobnych plamek, rzadziej grudek, nieswędząca i nie sprawiająca innych dolegliwości. Wkrótce wysypka bez leczenia ustępuje, może jednak nawracać w postaci znacznie mniej licznych lecz większych grudek, często skupionych tylko w okolicy narządów płciowych, z których sączy się wydzielina zawierająca krętki. Wykwity te cofają się stopniowo bez leczenia.

Kiła utajona. Po upływie 2 lat od zakażenia następuje okres bezobjawowy zwany kiłą utajoną. W tym czasie chorobę można wykryć tylko przy pomocy badania serologicznego krwi.

III okres kiły
Kliniczne zmiany tzw. kiły późnej występują najwcześniej po kilku, zwykle po kilkunastu latach od zakażenia lub nawet później, u części nieleczonych chorych. Charakteryzuje się różnorodnymi zmianami w układzie nerwowym, z których najważniejszymi są: porażenie postępujące (choroba psychiczna), wiąd rdzenia (zaburzenia ruchowe), zanik nerwów wzrokowych (utrata wzroku) lub w układzie krążenia (kiła sercowo-naczyniowa). Są to zmiany nieodwracalne, które nie ustępują mimo wyleczenia kiły.

Badanie serologiczne krwi
W krwi chorego w następstwie zakażenia pojawiają się pewne. związki chemiczne, tak zwane reaginy, które można wykryć za pomocą metod laboratoryjnych. Najczęściej wykonywany jest od-czyn VDRL lub USR. W razie dodatniego wyniku rozstrzyga się ewentualne wątpliwości odczynem FTA-ABS lub TPHA. Odczyny stają się dodatnie po upływie 4 do 6 tygodni od zakażenia i dopiero wówczas można potwierdzić rozpoznanie badaniem krwi. Wcześniej można przy użyciu mikroskopu stwierdzić w wydzielinie ze zmian chorobowych krętki blade i w ten sposób ustalić diagnozę.

Kiła wrodzona
Jeśli kobieta chora na kiłę, nie leczy się i zachodzi w ciążę, zakażeniu może ulec płód w łonie matki. Dziecko rodzi się martwe, niezdolne do życia albo też chore na kiłę wrodzoną. Objawy kiły wrodzonej ujawniają się we wczesnym dzieciństwie jako kiła wrodzona wczesna, albo po latach, jako kiła wrodzona późna. Leczenie matki przed ciążą lub nawet dopiero w czasie ciąży zapobiega przenikaniu zarazków na płód i pozwala na urodzenie zdrowego dziecka. Dlatego tak ważna jest opieka lekarska nad kobietą ciężarną, gdyż wśród wykonywanych badań są również odczyny serologiczne, co pozwala na wykrycie ewentualnego zakażenia, wyleczenie kobiety i uchronienie dziecka przed kiłą wrodzoną.

Krętki blade są wrażliwe na penicylinę, która jest najlepszym, w pełni skutecznym lekiem w kile. Leczenie musi być prowadzone pod kierunkiem lekarza. Im wcześniej przeprowadza się leczenie, tym jest ono krótsze i szybciej uzyskuje się wyleczenie. Po ukończeniu leczenia konieczna jest zawsze kontrola lekarska. W kile III okresu, jeśli doszło do nieodwracalnych zmian w niektórych narządach, to mimo zabicia krętków i wyleczenia kiły, nie udaje się przywrócić prawidłowej czynności tych narządów.

Należy pamiętać, że każdą chorobę w początkowym stadium da się wyleczyć. Ważne jest, aby nie zaniedbać niepokojących objawów. Zlekceważenie małych symptomów chorobowych może przerodzić się w poważne choroby przewlekłe. A to krok do powstania nowotworów czy do niepłodności. Warto chociażby dla własnego komfortu psychicznego zgłosić się do ginekologa z niewielkim objawem niepokojącym nas.